Mexican commedia dell’arte, or funiture pieces apparently masked

Podkład muzyczny (Background music): Salma Hayek and Los Vega – „La Bruja” („Frida O.S.T.”)

Jak już niejednokrotnie wspominałam, design jest wszędzie. Wiem, że powtarzam to do znudzenia, ale dowody znajduję na każdym kroku. Dziś – na meksykańskiej prowincji, gdzie podania i legendy są wciąż żywe, a tradycyjne maski tworzą coś w stylu południowoamerykańskiej commedia dell’arte z określonymi charakterami. Pięć z nich zainspirowało projektantkę z Guadalajary, w wyniku czego w tym roku powstała kolekcja „Los Enmascarados”.

—

I’ve already said many times that design is everywhere. I know I may seem boring but I can find proofs on every step I take. This time it’s the Mexican countryside where myths and legends are vivid and present, and traditional masks stand for a kind of the Latin commedia dell’arte with defined characters. Five of them turned out to be inspirational for a designer from Guadalajara who created a furniture collection, „Los Enmascarados”.

Ana Jimenez Palomar kształciła się w ojczystym Meksyku, ale także w Europie (Lozanna, Florencja i Londyn). Dzięki temu kulturowemu tyglowi bardzo sprawnie przepuściła miejscowe wierzenia przez sito mieszczańskich potrzeb, czego wynikiem jest obecność niecodziennych komód w codziennych salonach.

W barwnym korowodzie tańczą więc: El Doblecara (Dwulicowy, czyli wieczna walka dobra ze złem), La Borracha (Pijaczka, czyli kobieta głośna, zbyt pewna siebie i źle umalowana), El Viejito (Staruszek, czyli leciwy wyglądem i młody duchem), El Diablo (Diabeł, wiadomo, niedobry…), oraz El Huezquiztle lub El Bufón (Błazen, rozbawi towarzystwo, ale i pomoże w potrzebie).

—

Ana Jimenez Palomar graduated art schools in Mexico and Europe (Lausanne, Florence and London). Her education in such a cultural melting pot resulted in merging local beliefs and middle-class needs, and then – in the presence of uncommon sideboards in quite common living rooms.

In the colorful procession there are: El Doblecara, La Borracha, El Viejito, El Diablo and El Huezquiztle (or El Bufón).

PHOTO

Komoda El Doblecara – jak opisuje projektantka – to także zło i dobro. Tradycyjna maska jest dobra w górnej części i zła – w dolnej. W meblu jest podobnie – jedna twarz wygląda normalnie, czyli stoi prosto, na czterech nogach, jak trzeba i jak ojcowie kazali. Druga twarz zaś jest wywrócona, jej nogi niebezpiecznie sterczą w powietrzu; tu trzeba uważać, także na szufladę, umieszczoną pod niepokojąco dziwnym kątem.

—

The El Doblecara sidebaord – as the designer describes – is good and evil at the same time. The traditional mask symbolizes the good in its upper part and the evil in the lower area. The same thing you can find in the furniture piece – one face looks familiar, i.e. it’s placed on four legs, straight and simple. The other face is strange, turned almost upside down and its legs are dangerously stretched out into the air. You have to be careful there, even with the drawer stuck there disturbingly angled.

Ciekawe, że w europejskiej commedia dell’arte także jest maska zwielokrotniona, I nie mówię o Szakalu, który – jak wiemy – ma sto twarzy i paszportów, lecz o postaci, która nosi imię Trifaccia, gdyż jest potrójna. Straszne, co się pod nią może kryć…

—

Interesting that  a multiplied mask exists in the European commedia dell’arte too. And I don’t mean Jackal who – as everybody knows – has a hundred of passports and faces, but I’m talking about a tripled character named Trifacia. I don’t want to know what can be hidden beneath…

PHOTO

El Diablo wyciąga ręce w gotowości do abordażu na każdą niewinną duszyczkę, która się pod te ręce nawinie. Noszący taką maskę dręczy ludzi głupimi żartami, a w razie czego wszystko zrzuca na opętanie. Proste.

Od siebie dodam, że El Diablo zagościł u mnie w domu w ubiegłoroczny Halloween. Ciekawych tej opowieści zapraszam TUTAJ.

—

El Diablo stretches his hands ready to catch every innocent soul he can reach. The character annoys people with his silly jokes as he can always say and explain he’s possesed. As simple as that.

I can only add that last Halloween El Diablo was my guest. You can read the story HERE.

El Huezquiztle to – najprościej rzecz ujmując – wieczny imprezowicz lub wioskowy głupek, ale poczciwy. Tańczy, śpiewa, recytuje… Zabawi dzieci, rozśmieszy damy, a jednocześnie jest w gotowości, by w razie potrzeby coś komuś załatwić.

—

El Huezquiztle is – to make a long story short – a party animal or a joker, however helpful and friendly. Dancing, singing, fooling around… He can play with children, he can make ladies laugh but at the same time he’s always ready to get you something you want and need.

Jak to mówią, w starym piecu diabeł pali. El Viejito, czyli Staruszek, choć – zgodnie z zasadą mistrzów holenderskich – jest stary i pokurczony, mimo garba tańczy zwinnie, zgrabnie i jak młodzieniaszek.

—

As they say, there’s life in the old dog yet. El Viejito, or the Old Man, is wrinkled and stoop-shouldered but still very vivid, cheerful and nimble.

La Borracha, pijana, ze zbyt mocnym różem na policzkach i krzykliwą szminką, nie potrafi utrzymać się na nogach. Kiwa się to w tę, to w tamtą stronę, nie wiadomo – upadnie czy nie. A ona tymczasem niczym się nie przejmuje i kołysze się w takt swej piosenki, zbyt głośno śpiewanej głosem zdartym i dramatycznym.

—

La Borracha, drunken, wearing too much make-up on her cheeks and lips, can’t stay straight on her legs. She’s swinging to both sides, so you’ll never know if she falls or not. And she’s always easy and dancing according to her favourite tune sung too lound, with her voice rugged and dramatic.

UZUPEŁNIENIE (miesiąc po publikacji tego wpisu): Anę miałam okazję poznać w Londynie. Przemiła osoba! Była zachwycona tym, że napisano o niej po raz pierwszy w Polsce. FORelements rządzi!!!

—

ADDED (one month after publishing this post): I’ve had the opportunity to meet Ana in London. She’s an ultra nice person! She was delighted that she had been featured for the first time in Poland. FORelements rules!!!

To już koniec meksykańskiej opowieści. Barwny korowód odszedł za horyzont. Tańczy dalej, ale już nie w tej historii o maskach i meblach; w historii o tym, że inspiracja kryje się gdzieś między diabłem a pijaczką, błaznem a staruszkiem. Taka to historia o dwóch twarzach…

Ukłony (symboliczne i zamaskowane), Dagmara

—

This is the end of the Mexican tale. The colorful procession is gone, behind the horizon. It’s still dancing but in a different story about different masks and furniture pieces; in a story about inspiration hidden somewhere between a devil and a drunk lady, between a joker and an old man. In a story with two faces…

Best regards (symbolic & masked), Dagmara

Zdjęcia / Pics: Ana Jiménez Palomar

MORE ON SNAPCHAT: